Zapomniałam napisać, przedwczoraj zadzwonił do mnie tata. Pytał, czy Krzysiek załatwił już węgiel. Po jakimś czasie zapytał, czy przejrzałam na oczy jeśli chodzi o mojego męża. Odparłam, że już z jakieś pół roku temu. Powiedział coś w stylu, że gdyby nie on teraz żyłabym normalnie, a ja na to żeby mnie już bardziej nie dołował... Wiem jak mogłoby wyglądać moje życie, często o tym myślę. Mimo wszystko miło jest się dowiedzieć, że tata się mną przejmuje. Lecz raczej nie jest w stanie mi pomóc... Kiedyś powiedział, że jeśli będę miała dość Krzyśka to mogę zamieszkać u niego... Ale nie chciałabym spadać mu na głowę z dwojgiem dzieci, za błędy trzeba płacić i samemu wypić wcześniej nawarzonego piwa. Mimo wszystko nie żałuję, że już mam dzieci, mogę poczuć, że jestem kochana i komuś potrzebna. Żałuję tylko, że ich tata nie dorósł do końca do bycia głową rodziny... Adrianie i Maju jesteście moimi promyczkami słońca :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz